Corona virüs, her ne kadar ortaya çıkışı ve yaşattıkları nedeniyle korkunç bir hastalık olsa da, insanlara birçok şey öğrettiği de muhakkak. Birçok insan hayatın koşuşturmacası, para kazanma derdi, çalışma ve eğitim gibi sıkıntılarla boğuşurken kendine dönüp bakmayı ihmal etmişti. Virüs, insanlara “dur ve kendine gel” dedi adeta.
Corona virüs Türkiye’de görülmeye başladığından beri uzmanlar sık sık sosyal mesafenin korunması gerektiğini belirtiyor. Bu nedenle insanlar aynı evde yaşadığı aile bireylerine bile sarılmaktan korkar oldu. Son birkaç aydır sarılmak sadece televizyonlarda rastlanılan bir duygu paylaşımı olsa da, yeniden sımsıkı olmak umuduyla katlanıyoruz her şeye.
İnsanlar hayat koşuşturmacası içinde evde zaman geçirmeyi unutmuştu. Ancak karantina sürecinde herkes gönüllü ya da zaruri olarak kendini eve kilitledi. Birçok insan aylarca evden çıkmadı ve evde zaman geçirmeyi öğrendi. Süreç sıkıcı gibi görünse de bir süre sonra keyifli gelmeye başladı. İnsanlar ekmek yapmaya bile merak saldı.
90’lı yıllarda doğanlar puzzle yapmaktan çok hoşlanırdı. Birçok yetişkin insanın da hobileri arasında yer alan puzzle, karantina döneminde tamamen hobi haline dönüştü.Kimi 1000, kimi 2000 parça puzzle yaparak karantina döneminde zamanın su gibi geçmesini sağladı.
Karantinada özellikle yaşları büyük olan kitle kitap okumaya merak saldı. Evde oturdukları zamanda birçok kitap siparişi vererek çeşitli kategorilerde okuyan insanlar, genel kültürlerinin gelişmesini de sağladı.
Corona virüs, insanların boğularak ölmesine neden oluyor. Bu nedenle insanlar virüsten korunmak için maske takmak zorunda kaldı. Fakat, maske kullanımı zaman zaman bunalmaya ve havasız kalmaya neden oluyor. Birkaç ay önce dışarı çıkıp derin bir nefes almak ne kadar güzelmiş bunu ancak şimdi fark edebiliyoruz.
İnsanlar geçirdikleri en sıradan günlerin bile kıymetini anladım. Meğer markeete gitmek, yürümek, konuşmak ne kadar büyük bir lütufmuş da fark edememişiz.
Öğrenciler kaç yaşında olursa olsun en şikayetçi oldukları şey okula gitmektir. Fakat, karantina döneminde okula gidemeyen öğrenciler, okulun değerini anladı. Hatta okulların yaz günü açılması bile razı olan çocuklar, en sevmedikleri derse girmeye de razılar.
İş hayatını özlemek kimin aklına gelirdi ki. Sabah 7’de kalk, toplu taşımaya bin. Bir saat yolculuk yap. Akşam yorgun argın geri dön. Yorulmak bile güzelmiş. İnsanlar iş hayatının yoğun temposunu özledi.
Bu madde özellikle kadınlar için geçerli. Saç açma, boyama kıvırcık yapma, keratin bakımı derken kadınlar her ay kuaför salonlarına tonla para dökmeye alışmıştı. Ancak kuaför salonları kapanınca, saçlar keratinsiz de durabiliyormuş. Öğrenilmiş oldu. En zengin ünlüler bile evde saçlarını boyamaya ve kahkul kesmeye başladı.
Elbette kargocuların hakkı ödenemez. Canımız sıkıldı, sipariş verdik. Acıktık yemek söyledik. Spora merak saldık pilates topu aldık. Bir dışarı çıkmaya korkarken kargocular her şeyi göze alarak çalışmaya devam etti. Bir alkış da kargocular için.
Aslında bu maddeyi söylemeye bile gerek yok. Sağlık çalışanları gecesini gündüzüne katarak çalıştı. Ailelerini görmeden, evlatlarına hasret bir şekilde aylarca dayandı. Virüsten en çok etkilenen sağlık çalışanları korkmadan her sabah işini yapmaya devam etti. Hayatımız boyunca bizler için çalışan korkusuz kahramanları hiçbir zaman unutmayacağız ve onların hakkını ödeyemeyeceğiz.
Karantina döneminde balkonlar vazgeçilmezimiz oldu. Bu dönemde kah balkondan şarkı söylendi, kah isim şehir oynandı. Fakat kuşkusuz en güzel günlerden bir tanesi 23 Nisan akşamıydı. Milyonlarca yürek aynı anda İstiklal Marşı’nı söyledi. Mustafa Kemal Atatürk’ün bize verdiği bu bayram, 100 sene sonrasında bile yüzlerimizi gülümsetti.
Hayat, tüm zorluklara rağmen yaşamaya değerdir. Evde de dursak, dışarı da çıkamasak sevdiklerimize hasret de kalsak yaşamak güzeldir. Bir gün her şeyin normale döneceğini umut etmek ve beklemek belki de yaşamak için en önemli sebeptir.
